Ik denk aan mensen die iets bijzonders hebben gepresteerd, die iedereen zal herkennen als een talent en ik vraag me af: Zijn dat gewone mensen? Mensen zoals jij en ik?
Ik denk aan Nigel Kennedy. Ik had nog nooit van hem gehoord, tot ik een keertje op de tv een uitzending zag van Antonio Vivaldi's Zomer. Geweldig! Orkestleden met zonnebrillen op en Nigel die zo gedreven zijn viool bespeelde, stampend met de voeten op de maat van de muziek.
Zomer - III Presto
Een wat stakkatoachtige manier van bewegen, een vreemde houding in zijn lichaam maar wat een prachtige vertolking!Geïnspireerd door zijn astma werd er een extra dimensie aan het muziekstuk toegevoegd, kreeg Zomer een benauwende touch, maar werd daardoor zo herkenbaar. Ik heb meteen de cd gekocht.
link: www.radiowroclove.plLater heb ik nog een vertolking gezien van Bach. Opmerkelijk daarbij is zijn presentatie en de manier waarop hij het publiek toespreekt. Wars van protocols en een kledingstijl die demonstreert dat conformeren niet in zijn woordenboek thuishoort. In ieder geval is zijn presentatie niet gepolijst, rauw, maar bijzonder en daardoor zo oprecht.
Bach BWV 1041 - I - Allegro moderato
Ik denk aan Michael Jackson. Ik heb met ontzag gekeken naar de voorbereidingen van zijn laatste concert: "This is it'. Ook hier was ik getroffen door de professionaliteit en de geheel eigen manier van muziekbeleving: Tot in de kleinste details doordacht en uitgevoerd. Hoe verhoudt zich dat tot de mens achter de ster? Wij, in de overgecultiveerde wereld, waar wordt verwacht dat iedereen zich conformeert aan de presentatie- en gedragsnorm, noemen dat excentriek, zonderling, vreemd, raar, gek en verdere gradaties die de deformatie aangeven.
link:http://headlines.nos.nl
Zo kan ik nog een heel rijtje van mensen opnoemen die door een bijzonder talent opvallen, maar nog meer doordat ze buiten de norm vallen.
De acceptatie in onze wereld voor afwijkend gedrag is laag. Van meet af aan wordt dit de kop ingedrukt: door opvoeding, door groepscontrole, door het hokjesdenken, door de maatschappij en tenslotte door je interne stem. Wat voor een kans heeft dan dat talent om zich te ontwikkelen tot iets buitengewoons? Ik denk dat je óf over een buitengewone wil en doorzettingsvermogen moet beschikken óf dat je je moet kunnen afsluiten voor de pijn die de buitenwereld je toebrengt. Dat heeft zijn prijs en niet iedereen kan die betalen.
Ik krijg regelmatig mensen op cursus die zeggen geen taalgevoel te hebben. Ze kunnen zich niet of slecht uitdrukken en vaak gaat het gepaard met een hoop emoties. In mijn lessen probeer ik toegang te vinden tot dat talent wat er ergens is. Vaak is het verstopt, bedekt of afgesloten. Soms moet ik vreemde wegen bewandelen om het naar boven te halen, een onorthodoxe aanpak doet vaak wonderen. Soms lukt het helemaal niet en dat is altijd het moeilijkste. Ik voel het dan als een soort van falen. Maar als het lukt, dan geeft dat zoveel energie. De wetenschap dat je een verschil hebt kunnen maken, dat je iemand verder hebt geholpen. Dat de persoon over een drempel is gestapt en een deel van zichzelf heeft teruggevonden. Dat is het mooiste wat me in dit vak overkomt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten