Karfreitag

Het einde van de winter is in zicht, al zou je dat niet zeggen, afgaande op de gevoelstemperatuur buiten.
Goede Vrijdag, Karfreitag, met het gedenken van het sterven van Jesus Christus is voor mij symbolisch de dag dat er een einde komt aan een lange donkere periode. Pasen is een feest van hoop, een nieuw begin en het geloof dat alles uiteindelijk goed komt.

Ik denk weer terug aan toen ik een klein meisje was. Weken van te voren al werden voorbereidingen getroffen voor Pasen.
Een van de leukste dingen was het maken en versieren van de palmpasenstok. Omwikkeld met crêpepapier, bovenop een gebakken broodje in de vorm van een haantje en volgehangen met allerlei lekkere dingen, togen wij kinderen van de Anjerschool in een optocht naar het Altersheim in Blomberg. Dat was toch wel een paar kilometer lopen over een tweetal steile hellingen. In het Altersheim zochten we allemaal het zieligste oudje uit aan wie we dan de zware stok gaven. Dat gaf een goed gevoel en de dankbaarheid die in de ogen te lezen was of de glimlach, maakte dat de pijn in de handen en schouders van het dragen al snel naar de achtergrond verdween. Daar deed je het allemaal voor.

Daarnaast was er op Palmzaterdag altijd het inwijden van de Palmpasentak en het bewieroken van de takken door aalmoezenier de Bont. Dan kregen wij kinderen altijd een softijsje in het PMC. De gewijde takken die zo apart geurden, hing mijn moeder dan op een prominente plaats boven de deur. Dat had altijd iets magisch, vond ik. Als je eronderdoor liep en die aparte geur rook, dan had ik altijd het idee dat er iets te gebeuren stond.

Het kleuren van de paaseieren was een moment op zich. Mijn vader zorgde voor de materialen en mijn zusjes, mijn moeder en ik gingen dan aan het versieren. Heerlijk, zo samen aan het werk.

Met Pasen kregen mijn zusjes en ik altijd nieuwe kleren, meestal een mooie nieuwe jurk. Daarbij mochten we dan schoenen kiezen. Ik vond lakschoenen altijd het mooiste. Die zette ik dan altijd in het zicht zodat ik ze kon bewonderen. Regelmatig pakte ik ze even op en ik werd dan helemaal blij van binnen. Zulke mooie schoenen had vast niemand anders! Eerder aandoen dan op eerste Paasdag was absoluut verboden!

Op eerste Paasdag ging het hele gezin dan op z'n paasbest naar de zondagsmis. Dat was altijd een plechtig en mooi moment. Het voelde warm en vertrouwd. Na de mis gingen de ouders een kopje koffie drinken en mochten wij wat spelen in de gangen van het PMC. Wel oppassen dat je kleren niet vies werden en vooral die lakschoenen niet!

Na de mis was er dan het Paasontbijt met de gekleurde eieren, waar wij ons best op hadden gedaan, met heerlijk vers gebakken brood, vers sinaasappelsap en allerlei andere lekkere dingen. Op ons bord hadden we allemaal een chocolade kip in een mandje met gekleurde chocolade eitjes. Heerlijk!! Ik kon er nooit vanaf blijven en begon stiekem met het afbreken van een klein stukje aan de onderkant van de kip, daar zat een gat en dat zag je toch niet.. Mijn zusje Willy presteerde het echter om de kip minstens tot en met Pinksteren te bewaren, totdat hij wit uitsloeg, maar mij lukte dat nooit..

Na het ontbijt mochten we even buiten spelen, maar niet rennen, hinkelen, stoepkrijten, klimmen, elastieken of andere wilde spelletjes doen. Dus wandelden we wat rond. Steeds weer stilstaand om de schoenen te bewonderen. En rond te draaien, om te zien hoe wijd de jurk uitzwierde. Ik zie nog de nieuwe blaadjes aan de struiken. De bloesem aan de bomen en in de verte de heuvels van het Weser Bergland: een zweem van groen. Alles was nieuw. Het voelde zo veilig en geruststellend en het hield een belofte in: van voorjaar, lente en dan die heerlijke lange zomer!


Buiten fotoboek Annette Verhaaf

Fijne Paasdagen!